در هر زمانی عده ای هستند که فکر می کنند تلاش برای معاش ،که نشانه فعالیت برای زندگی بهتر است،درست نبوده و علامت علاقه به دنیا می باشد.به همین دلیل افرادی را که برای امرار معاش کار و تلاش می کنند مورد ملامت قرارمی دهند.

 محمدبن منکدر،یکی از حفّاظ قرآن در عصر امام باقر-علیه السلام- در ضمن تمجید از آن حضرت می گوید:می خواستم اورا وعظ کنم که او مرا موعظه فرمود.

سؤال کردند چگونه؟

گفت:روزی از مدینه بیرون آمدم و در صحرا محمدبن علی بن الحسین(ع) را دیدم،که در کنار دو غلام سیاه کار می کرد،پیش خود گفتم:سبحان الله! پیرمردی ازقریش،در چنین ساعتی با این وضعیت برای بدست آوردن دنیا در تلاش است.باید او را موعظه کنم! نزد او رفتم و گفتم:خداوند تو را حفظ کند،اگر در این حالی که هستی اجل تو برسد چه خواهی کرد؟!

 امام فرمود:اگر در این حالی که هستم اجلم سر رسید،درحالی که در اطاعت خدا بوده ام از دنیا رفته ام.من با کار کردنم،خود و عیالم را از محتاج بودن به تو و به مردم حفظ می کنم.وقتی از سر رسیدن اجل هراسناک خواهم بود که اجل مرا در حال نافرمانی خدا دریافته باشد.

گفتم:ای فرزند رسول خدا،راست فرمودی،من می خواستم تو را موعظه کنم که تو مرا موعظه فرمودی.

 {بحارالانوار ج46ص292/ التهذیب ج6ص325}. 

حضرت امام باقر (علیه السلام) در خطابی به یکی از صحابی خویش، جابر فرمودند:

«یا جابِرُ! أَیَکتَفِی مَنِ انتَحَلَ التَّشَیُّع أن یَقُولَ بِحُبِّنا أهل البَیتِ، فَوَالله ما شیعَتُنا إلا مَنِ اتّقی الله وأطاعَهُ، وما

کانُوا یُعرَفُون إلا بِالتَّواضُعِ والتَّخَشُّعِ وأَداءِ الأمانَةِ وکَثرَةِ ذِکرِ اللهِ والصَّوم والصَّلاة والبِرِّ بِالوالدینِ و التَّعاهُدِ لِلجیرانِ

مِن الفُقراءِ وأَهلِ المَسکَنَة والغَارِمِینَ والأیتامِ وصِدقِ الحَدیثِ وتَلاوَةِ القُرآنِ وکَفِّ الأَلسُنِ النَّاس إلا مِن خَیرِ

وکانُوا أُمَناءَ عَشائِرِهِم فِی الأَشیاءِ؛... یَا جَابرُ! ما یَتَقرَّبُ العَبدُ إلَی الله تبارک وتعالیدإلا بِالطّاعَةِ، و مَا مَعنَا بَرائَةٌ

مِنَ النّارِ ولاعَلَی الله لأحَدٍ مِنکُم حُجَّةٌ، مَن کَان ِلله مُطیعا فَهُو لَنا وَلِیٌّ و مَن کان لِلّه عَاصِیاً فَهُو لَنا عَدُوٌّ، و

ماتَنالُ وِلایَتُنا بِالعَمَل والوَرَعِ :

ای جابر! آیا کسی که خود را به شیعه ببندد و منتسب کند، همین بس باشد که دوستی ما خاندان را دارد؟

به خدا جز کسی که تقوای خدا را داشته و او را فرمان برد، شیعه ما نباشد. شیعه های ما شناخته نمی

شوند جز به تواضع، خشوع، امانت داری، کثرت یاد خدا،روزه، نماز، نیکی کردن به پدر و مادر، وارسی حال

همسایگان نیازمند و مستمند و بدهکار و یتیم، راستگویی، خواندن قرآن و نگه داشتن زیان از مردم جز به

ذکر خیر . آن ها در هر چیز امین خویشان خود هستند... ای جابر! جز با اطاعت نمی توان به خداوند تبارک و

تعالی نزدیک شد و ما برات آزادی از دوزخ برای کسی نداریم و احدی را برخدا حجّتی نیست. هر که مطیع

خداست، دوست ما است و هر که نافرمانی خدا کند، دشمن ماست. به ولایت ما جز با عمل و ورع نمی

توان رسید.( کتاب الایمان والکفر، باب الطاعة والتقوی، ج2، ص74، ح3.)

یکی از نکته های اخلاقی و نشانه های اخلاق حسنه و حسن سلوک با مردم، عیادت بیمار است که در شرع مقدس اسلام در این باره اصرار فراوان شده است. عیادت بیمار از حقوقی است که مسلمانان بر یکدیگر دارند که لازم است نسبت به ادای آن خود را موظف بدانند.

حضرت علی ـ علیه السّلام ـ از قول رسول خدا ـ صل الله علیه و آله و سلم ـ نقل می کند که آن حضرت فرمود:
«للمسلم علی اخیه ثلاثون حقّاً لا برائه له منها الّا بالاداء اَوِ العفو یغفر زلّتَهُ و یرحم عبرته... و یعود مرضته... .»[1]
هر مسلمانی نسبت به مسلمان دیگر سی حق دارد که باید آنها را انجام دهد و از این حقوق رهایی نخواهد یافت جز اینکه آنها را ادا کند و یا آنکه برادر مسلمانش از او درگذرد... و از جمله آنها این است که هنگام بیماری از او دیدن کند... .

ادامه مطلب...

 تردیدی نیست که قیام امام حسین(ع)در حصار زمان و مکان نمی گنجد،بلکه زمان ها و مکان ها را در نوردیده و بر همه تاریخ نوافکنی می کند.عاشورا یک مکتب و فرهنگ است که باید از آن درس گرفت و در زندگی بکار بست.
 عاشورا اغاز راهی است که به جاده انتظار حضرت مهدی(عج) منتهی می گردد.در حقیقت عاشورائیان،همان منتظرانند و اهل انتظار،تربیت شد? و درس گرفت? عاشورا.پس شایسته است که بر درس های عاشورا که مشق امروز منتظران است،مروری داشته باشیم.

1 -  معرفت نسبت به امام
آنچه در واقعه عاشورا،اصل و ریش? همه مفضیلت هاست،گوهر معرفت و شناخت امام حق است.یاران حسین(ع) عاشورایی شدند و جاودانه گردیدند،چون امام خود را شناختند و با همین شناخت،تا پای جان با امام خویش ماندند و در نتیجه به فوز عظیم رسیدند.در مقابل یزیدیان که از شناخت امام حق،بازماندند،به پیشوای باطل گرویدند و برای ابد،سعادت را باختند.
 امروز نیز،منتظران عاشورایی باید با همه توان،مهدی آل محمد(عج) را به عنوان مظهر حق و تنها راه منتهی به خدا بشناسند و حق و باطل و معروف و منکر را با او محک بزنند.چرا که اگر جز این باشد قطعاً از مسیر حقیقت،گمراه شده و به دامن یزیدیان زمان،خواهند افتاد.اگر چه امروز،امام منتظران،غایب است؛ولی کسب معرفت امام خواهد توانست که بین منتظران و امامشان،پیوند برقرار کند و منتظران را در همین عصر،در خدمت امام و اهداف او قرار دهد.  ادامه مطلب...

رسول اکرم - صلی الله علیه و آله - دریکی از مسافرتها با اصحابش درسرزمینی خالی و بی علف فرود آمدند و برای تهیه غذا به هیزم و آتش احتیاج داشتند،رسول اکرم(ص) خطاب به همراهان فرمودند:« هیزم جمع کنید».

 عرض کردند : « یا رسول‏الله ببینید ، این‏ سرزمین چقدر خالی است ، هیزمی ‏دیده نمی‏شود»

آنحضرت  فرمود:« در عین حال‏ هرکس هراندازه می‏تواند جمع کند».

اصحاب روانه صحرا شدند ، با دقت بروی زمین نگاه می‏کردند و اگر شاخه‏ کوچکی می‏دیدند برمیداشتند . هرکس هراندازه توانست ذره ذره جمع کرد و با خود آورد . همینکه همه افراد هر چه جمع کرده بودند روی هم ریختند ، مقدارزیادی هیزم جمع شد . در این وقت رسول اکرم(ص) فرمودند: « گناهان کوچک هم مثل همین هیزمهای‏ کوچک است ، ابتدا به نظر نمی‏آید ، ولی هر چیزی جوینده و تعقیب کننده‏ای‏ دارد ، همان طور که شما جستید و تعقیب کردید این قدر هیزم جمع شد ،گناهان شما هم جمع و احصا می‏شود ، و یک روز می‏بینید از همان گناهان خرد که به چشم نمی‏آمد ، انبوه عظیمی جمع شده است».{داستان راستان،شهید مطهری،به نقل از: وسائل الشیعه، جلد 2 ، صفحه . 462}.

شک نیست که قیام و نهضت حسینی ( در تاریخ اسلام و جهان نمونه و بی بدیل است. به گفتة شهید مطهری"ره" "در جهان یک شخصیت حماسی مانند شخصیت حسین بن علی(ع) از نظر شدت حماسی و از نظر علوّ ارتفاع حماسی یعنی جنبه های انسانی نه جنبة قومی و ملّی پیدا نخواهید کرد، حسین(ع) سرود انسانیت است بهمین دلیل نظیر ندارد... .
شما در دنیا حماسه ای مانند حماسه حسین بن علی(ع) پیدا نخواهید کرد چه از نظر قدرت و قوّت حماسه و چه از جنبة علوّ و ارتفاع و انسانی بودن این حماسه... . "(1)

لذا بررسی خصوصیّت و خصلت های هر یک از گروههای درگیر در این واقعه، هدفی که هر کدام دنبال می کردند و نحوة دستیابی به آن، راز ماندگاری حادثه کربلا را آشکار خواهد کرد.

ادامه مطلب...

روزی ابلیس با حضرت موسی(ع)ملاقات کرد و گفت:«تو برگزیده و همسخن خدا هستی،و خدا تو را رسول خود قرار داده است،من گناه کرده ام می خواهم توبه کنم،تو به درگاه خدا شفیع و واسطه من باش،و از خدا بخواه توبه ام را بپذیرد».

 موسی(ع) پیشنهاد او را پذیرفت و واسطه شد.

خداوند به حضرت موسی(ع)وحی کرد:«توبه ابلیس را می پذیرم،مشروط براینکه بر قبر آدم(ع) سجده کند».

موسی(ع)فرمان خدا را به ابلیس ابلاغ کرد،ابلیس تکبّر نمود و خشمگین شد و گفت:«من آن هنگام که آدم زنده بود او را سجده نکردم،اکنون که مرده است او را سجده کنم؟».

 سپس ابلیس به موسی(ع) گفت:اکنون که نزد خدا از من شفاعت کردی،بر گردن من حقّی پیدا نمودی،برای این که حقّ تو را ادا کنم تو را سفارش و نصیحت می کنم که در سه مورد مرا یاد کن(یعنی متوجه من باش که بر تو مسلط نگردم)و در این سه مورد تو را به هلاکت نیفکنم: 

1- هنگامی که خشمگین شدی،مرا یاد کن،که دراین هنگام مانند جریان خون در رگهای بدنت به تو نزیدیک شده ام.

 2- هنگامی که در جبه? جهاد؛دربرابر دشمن قرار گرفتی،مرا یاد کن،زیرا در این هنگام من نزدیک می شوم و وسوسه می کنم که تو زن وبچه داری به فکر آنها باش،با همین وسوسه،سست می گردی وپشت به جبهه می کنی.

 3- بترس و دوری کن از خلوت کردن با زن نامحرم،زیرا در آن هنگام من بسیار نزدیک هستم،وبین تو وآن زن واسطه و دلّال می گردم،تا شما را به هم نزدیک کنم وبه گناه بی عفّتی وادار نمایم.(حکایتهای شنیدنی،محمدی اشتهاردی،ص195،به نقل از:الدّر المنثور،ج1،ص51).

تا توانی ای جوان ازنفس دون تمکین مکن                            درمسیرزندگی سرپیچی ازآئین مکن

گردوروزی ناخدای کشتی قدرت شدی                           ازخدا غافل مشوترک نمازودین مکن

اسب آمال جهان چندی اگرشد رام تو                     جان من غفلت زمرگ ومرکب چوبین مکن   

برعروس خوش خط وخال زمانه دل مبند                     گول ظاهررا مخوردامان خود ننگین مکن

چون نماند ثروت دنیا کسی را پایدار                    بهرجمع مال دنیا خویش را غمگین مکن

ازحسین بن علی سرمشق آزادی بگیر                   غیرذات حق تعالی ازکسی تمکین مکن

کن زسربیرون هوای آرزوهای دراز              چونکه راه آرزوها پایان ندارد ای رفیق

ازغم وغصّه ننالد مرد عاقل درجهان                        چونکه بی غم زندگی امکان ندارد ای رفیق

از گزارش‏های معتبر تاریخی، چنین به دست می‏آید که سه روز قبل از شهادت امام حسین(ع) (در روز هفتم محرّم) دستوری از عبیداللَّه بن زیاد به عمر بن سعد ابلاغ شد. دستور منع آب از امام حسین(ع) چندین بار از سوی یزید و ابن زیاد تکرار شده است و این تکرار،اهمیت این موضوع را در نزد امویان می رساند،اما بارزترین و روشن ترین دستور در این زمینه نامه مشهور ابن زیاد است که در شب هفتم به دست عمربن سعد رسیدومضمون این نامه چنین است:«میان حسین و اصحابش وآب جلوگیری کن،و نگذار از ان قطره ای بچشند،چنان که با عثمان بن عفان،آن مرد پرهیزکار و پاک چنین کردند».{تاریخ طبری،ج4ص314،اعلام الوری،ج1ص452؛بلاذری، ج 3، ص 180}.

ادامه مطلب...